Πόδι / Ποδοκνημική

Το πόδι και η ποδοκνημική άρθρωση μπορεί να εμφανίσουν πόνο λόγω οξέος τραυματισμού ή από σύνδρομα υπέρχρησης που προκαλούν τενοντίτιδα. Άλλα αίτια πόνου είναι η αρθρίτιδα μεγάλου δακτύλου, ο βλαισός μέγας δάκτυλος, η σφυροδακτυλία και γαμψοδακτυλία και το νεύρωμα morton.

Η Οστεοαρθρίτιδα της μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης ονομάζεται και αρθρίτιδα του μεγάλου δακτύλου που προκαλεί πόνο και δυσκαμψία στην άρθρωση. Τα αίτια μπορεί να είναι προηγούμενη κάκωση, αυξημένο βάρος σώματος, ηλικία, οικογενειακό ιστορικό και η πλατυποδία. Το κύριο σύμπτωμα είναι πόνος στην άρθρωση (στη βάση του μεγάλου δακτύλου) και συχνά δυσκαμψία ή απόκλιση του από την άρθρωση.

Η χρήση κατάλληλων αναπαυτικών υποδημάτων ή ειδικών ορθοπαιδικών με ανυψωτικά μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα. Επίσης αναγκαίες είναι κάποιες ασκήσεις για να διατηρηθεί η ευκαμψία του αστραγάλου και του ποδός. Τα παυσίπονα και οι εχγύσεις κορτιζόνης χορηγούται επί έντονων συμπτωμάτων. Τέλος, όταν οι συντηρητικές μέθοδοι δε αποδίδουν ή υπάρχει έντονος πόνος ενδείκνυται η χειρουργική θεραπεία. Μπορεί να γίνει καθαρισμός της άρθρωσης, αρθρόδεση ή αντικατάσταση.

Το πόδι και η ποδοκνημική άρθρωση μπορεί να εμφανίσουν πόνο λόγω οξέος τραυματισμού ή από σύνδρομα υπέρχρησης που προκαλούν τενοντίτιδα. Άλλα αίτια πόνου είναι η αρθρίτιδα μεγάλου δακτύλου, ο βλαισός μέγας δάκτυλος, η σφυροδακτυλία και γαμψοδακτυλία και το νεύρωμα morton.

Ο βλαισός μεγάλος δάκτυλος είναι η πάθηση που ο μεγάλος δάκτυλος αποκλίνει και πιέζει το γειτονικό δάκτυλο. Επίσης μπορεί να εμφανιστεί οίδημα και πόνος στην άρθρωση. Μπορεί να προκληθεί λόγω γενετικής προδιάθεσης ή δευτεροπαθώς από αρθρίτιδα, ενώ τα στενά παπούτσια επιδεινώνουν την παραμόρφωση. Το αποτέλεσμα είναι συχνά η δημιουργία μιας οστικής διόγκωσης (κότσι) στη βάση του μεγάλου δακτύλου. Το κότσι αυτό έχει την τάση να χειροτερεύει συνήθως με το χρόνο και όταν γίνει πολύ έντονο εμποδίζει την ικανότητα για βάδιση, αυξάνει τον κίνδυνο να αναπτυχθεί αρθρίτιδα ή μπορεί να φλεγμαίνει και να προκληθεί ορογονοθυλακίτιδα.

Η θεραπεία εξαρτάται από τα συμπτώματα και το βαθμό της παραμόρφωσης. Σε ήπιες παραμορφώσεις η χρήση κατάλληλων υποδημάτων και ίσως ναρθηκών μπορεί να βοηθήσει προσωρινά. Η χειρουργική θεραπεία, εφόσων υπάρχουν συμπτώματα, είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης.

Το πόδι και η ποδοκνημική άρθρωση μπορεί να εμφανίσουν πόνο λόγω οξέος τραυματισμού ή από σύνδρομα υπέρχρησης που προκαλούν τενοντίτιδα. Άλλα αίτια πόνου είναι η αρθρίτιδα μεγάλου δακτύλου, ο βλαισός μέγας δάκτυλος, η σφυροδακτυλία και γαμψοδακτυλία και το νεύρωμα morton.

Και οι δύο παθήσεις συσχετίζονται με μη φυσιολογικές θέσεις των αρθρώσεων των δακτύλων. Μπορεί να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία με πιο συνηθισμένες την έβδομη και όγδοη δεκαετία. Οι γυναίκες προσβάλονται τέσσερεις με πέντε φορές πιο συχνά από τους άντρες.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει χρήση εωτερικών πελμάτων ή ναρθήκων. Όταν όμως η παραμόρφωση είναι επώδυνη ή μόνιμη η χειρουργική θεραπεία είναι ο μόνος τρόπος να διορθωθεί το πρόβλημα και να  ανακουφιστεί ο πόνος. Η διαδικασία μπορεί να περιλαμβάνει  τη διόρθωση στην εξισορρόπιση μαλακών μορίων και ενίοτε αρθρόδεση της φαλαγγοφαλαγγικής άρθρωσης.

Το πόδι και η ποδοκνημική άρθρωση μπορεί να εμφανίσουν πόνο λόγω οξέος τραυματισμού ή από σύνδρομα υπέρχρησης που προκαλούν τενοντίτιδα. Άλλα αίτια πόνου είναι η αρθρίτιδα μεγάλου δακτύλου, ο βλαισός μέγας δάκτυλος, η σφυροδακτυλία και γαμψοδακτυλία και το νεύρωμα morton.

Το νεύρωμα Morton είναι μία πάθηση που επηρρεάζει κάποιο από τα νεύρα που βρίσκονται μεταξύ των μακρών οστών (μεταταρσίων) του ποδιού. Κάποιες φορές σχετίζεται με τα στενά διαστήματα μεταξύ των οστών του ποδιού. Το πρόβλημα μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά κυρίως επηρρεάζει τις γυναίκες μέσης ηλικίας και δρομείς, προφανώς λόγω της αυξημένης πίεσης στα δάκτυλα του ποδιού. Όταν το νεύρο ερεθίζεται μπορεί να προκαλέσει πόνο, αίθημα καύσου και αιμωδίες μεταξύ δύο δακτύλων του ποδιού.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει αλλαγή υποδημάτων, μαλακά ενθέματα, παυσίπονα και ενέσεις κορτιζόνης. Η χειρουργική θεραπεία συνήθως προτείνεται μόνο όταν υπάρχει σοβαρός πόνος ή οι προηγούμενες μεθόδοι έχουν αποτύχει.